تعلیق شکن یا دمولسیفایر

مشخصات تعلیق شکن (دمولسیفایر نفت خام)

برداشت نفت از مخازن به سه مرحله برداشت اولیه، ثانویه و نوع سوم تقسیم می شوند. سیلاب زنی به عنوان معمولترین روش برداشت ثانویه شناخته می شود. آب ورودی در این مرحله، امولسیون آب در نفت را تشکیل می دهد. علاوه براین، نمک هایی شبیه به کلرید سدیم، کلرید کلسیم و کلرید منیزیم ممکن است در امولسیون آب حل شوند. بنابراین نفت خام استخراج شده از منابع زیرزمینی اغلب حاوی امولسیون پایدار آب در نفت و مقادیر قابل توجهی از نمک می باشد. امولسیون آب در نفت خام دارای ویسکوزیته بالایی است و از سوی دیگر نفت خام با مقادیر زیادی از نمک زمانی که از طریق خطوط لوله منتقل می گردد، منجر به ایجاد ترک و خوردگی در تجهیزات می گردد (آب شور در نفت حاوی اکسیژن می باشد اکسیژن زمانی که با فلز واکنش می دهد باعث ایجاد خوردگی در فلز می گردد). بنابراین جداسازی آب و نمک از نفت برای دستیابی به شاخص کیفیت مقدار آب و نمک، قبل از هر گونه انتقال نفت خام و انجام آمایشی بر آن در پالایشگاه امری ضروری می باشد (مقدار آب بایستی کمتر از 1% باشد.).

جداسازی آب پراکنده شده در نفت با استفاده از روش های متعددی همچون روش های مکانیکی، حرارتی، شیمیایی و یا حتی الکتریکی انجام می پذیرد. روش های مکانیکی شامل فیلتراسیون، تکنیک های آمایش گرمایی و حتی جداسازی با غشاء می باشد. تعیین ویژگی های امولسیون برای شناسایی بهترین روش مورد استفاده اهمیت دارد. مابین روش های مذکور بهترین و به صرفه ترین روش فرآیند تعلیق شیمیایی می باشد. براین اساس بایستی از یک تعلیق شکن مناسب با پایین ترین غلظت ممکن، و در دمای عملیاتی پایین، برای جداسازی کامل آب و کاهش نمک به کمترین میزان خود در کوتاهترین زمان استفاده کرد.

انتخاب نوع تعلیق شکن به امولسیون موجود بستگی دارد. تعلیق شکن، امولسیون آب در نفت را شکسته و آب را از نفت تولید شده جدا می نماید. دمولسیفایر، در تماس با امولسیون آب در نفت باعث تضعیف نیروهای الکتروستاتیکی دفع قطرات آب شده و در نهایت باعث جمع آوری قطرات در کنار یکدیگر می شود.
این فرآیند شامل سه مرحله ذیل می باشد:

• لخته سازی: قطرات ریز آب به یکدیگر متصل شده و به شکل خوشه هایی ظاهر می شوند.
• انعقاد: اتصال مولکول های آب
• تر شوندگی جامد: با این فرآیند جداسازی فیزیکی صورت می گیرد و آب در پایین قرار می گیرد.

نفتی که به صورت جزئی تصفیه شده است به پالایشگاه منتقل می گردد. البته حتی بعد از این مرحله ابتدایی تعلیق سازی هنوز مقدار اندکی آب در نفت باقی مانده است که این مسئله برای انجام فرآیندهای تصفیه بیشتر نفت محدودیت ایجاد می کند. نمک موجود در آب باقیمانده در نفت نه تنها فرآیندهای کاتالیزوری را مختل می سازد بلکه می تواند باعث خوردگی و مسدود شدن مبدل های حرارتی گردد. بنابراین معمولا پس از شکستن امولسیون آب در نفت خام فرآیند نمک زدایی به عنوان یکی از مراحل ابتدایی تصفیه نفت صورت می گیرد و شامل مراحل زیر است:

• افزودن آب رقیق به نفت خام
• مخلوط کردن آب رقیق با نفت خام به منظور رقیق سازی قطرات آب نمک در نفت خام
• استفاده از تعلیق شکن های خاص برای جداسازی نفت خام و آب نمک رقیق شده

در آب شور جدا شده مقداری نفت به شکل امولسیون نفت در آب باقی مانده است. جداسازی نفت باقی مانده به دلایل اکولوژیکی و فنی ضروری است (به دلیل اینکه آب برای تولید ثانویه به وسیله سیلاب زنی استفاده می شود، و نفت باقیمانده فشار تزریق را افزایش می دهد). همچنین، حضور امولسیون آب در نفت اغلب منجر به خوردگی و رشد میکروارگانیسم ها در قسمت های خیس لوله و تانکهای ذخیره سازی می گردد.

مواد شیمیایی که به عنوان تعلیق شکن مورد استفاده قرار می گیرند براساس ساختمان شیمیایی، کاربرد و یا نوع نفت طبقه بندی می شوند.

در یک طبقه بندی دو گروه اصلی مواد شیمیایی مورد استفاده عبارتند از:

• تعلیق شکن های غیر آنیونی
• تعلیق شکن های آنیونی

در یک دسته بندی دیگر اساسا دو نوع تعلیق شکن انحلال پذیر در آب و انحلال پذیر در نفت در فرآیندهای نفتی معرفی می گردد. که البته اولین مورد بیشتر مورد توجه می باشد. تعلیق شکن انحلال پذیر در آب، در آب و نفت انحلال پذیر بوده و با هر نسبتی با آب ترکیب می شود و در برخورد با آب امولسیون تشکیل می دهد. تعلیق شکن انحلال پذیر در نفت، در نفت خام و برخی حلال های آلی شبیه به اتانول، بنزن، و متیل بنزن به جای آب حل می شود. پایداری امولسیون به نوع نفت و درجه هواشناسی ارتباط پیدا می کند. امولسیون هایی که پایداری اندکی دارند به راحتی با مواد شیمیایی شکننده امولسیون، شکسته می شوند. امولسیون شکسته شده یک ماده فومی (رگ) شکل تشکیل می دهد که آب را نگه می دارد و قسمتی از امولسیون پایدار نمی باشد.

بنابراین با استفاده از تعلیق شکن مناسب، کیفیت نفت استخراج شده در میادین نفتی افزایش یافته و ازسوی دیگر میزان هدررفت نیز کاهش می یابد و در کنار آن هزینه تولید کاهش یافته و فرآیندهای اضافی شبیه به تصفیه ساده می گردد.

جامدات معلق

خاک رس، شاخ و برگ درختان، و رشته های گیاهی میکروارگانیسم ها همگی باعث ایجاد جامدات معلق در آب می شوند. در اندازه گیری جامدات معلق، معیار عمل باقی ماندن ذرات جامد بر روی فیلتر است و هر عاملی که از فیلتر عبور نماید مربوط به جامدات محلول می باشد. مهمترین عامل ایجاد کدورت، وجود جامدات معلق می باشد. هر عاملی که پس از صاف کردن آب بر روی فیلتر باقی می ماند و قابل ته نشین شدن و جدا کردن از آب می باشد. به عنوان جامدات معلق و ذراتی که از فیلتر عبور می کند مانند ذرات کلوئیدی چون به راحتی قابل ته نشین شدن نمی باشند و نمی توان آنها را از آب جدا کرد به عنوان جامدات محلول به حساب می آیند.

روش اندازه گیری جامدات معلق

یک نمونه از آب را کاملاً تا تشکیل جرم باقیمانده خشک تبخیر می کنند جرم خشک حاصل که در دمای 103 تا 105 درجه سانتیگراد خشک شده است بیانگر کل جامدات موجود در آب چه به صورت محلول و چه به صورت معلق می باشد. برای اندازه گیری کل جامدات معلق در آب (TSS) حجم معینی از نمونه آب را از صافی پشم شیشه ای عبور داده و جرم حاصل بر روی صافی را در دمای 103 تا 105 درجه سانتیگراد و در صورت ضرورت در دمای 180 درجه سانتیگراد خشک نموده و جرم حاصل بر اساس میزان حجم نمونه توزین شده و در واحد ppm گزارش می شود.

محلول عبور کرده از زیر صافی بیانگر کل جامدات محلول (TDS) بوده که در بحث پارامترهای شیمیایی به آن اشاره می شود. حال برای اینکه تشخیص دهیم از جرم خشک باقیمانده به دست آمده، چه میزان مواد آلی و چه میزان مواد معدنی موجود می باشد جرم حاصل را در کوره در درمای 500 تا 600 درجه سانتیگراد سوزانده تا مواد آلی به صورت CO₂ و H₂O از نمونه خارج شوند. نمونه در دسیکاتور خنک شده و توزین می شود اختلاف وزن بیانگر میزان مواد آلی در نمونه می باشد البته روش های دیگری نیز برای اندازه گیری مواد فرّار وجود دارد مانند روش اندازه گیری کل کربن موجود در مواد آلی (TOC – Total Organic Carbon) و یا روش COD و BOD.

دما

پارامتر دما بیشتر برای آب های سطحی از نظر فعالیت های بیولوژیکی و همچنین برخی واکنش های شیمیایی مانند انحلال گازها و بسیاری از مواد معدنی مطرح می باشد. برای آب های تصفیه شده و فاضلاب ها معمولاً اندازه گیری دما اهمیتی ندارد.

PH

یکی از پارامترهای فیزیکی و شیمیایی کیفیت آب ها بوده که در بحث تصفیه آب های شرب برای عملیات انعقاد، لخته گذاری و ته نشینی، همچنین اندازه گیری کلر لازم برای تصفیه بیولوژیکی مهم می باشد، در آب های صنعتی نیز به لحاظ تشکیل آب های خورنده پارامتر pH از اهمیت ویژه ای برخوردار است. آزمایش اندیس اشباعیت آب های حاوی کربنات بالا (سختی موقت بالا) که باعث تشکیل لایه محافظ CaCo₃ می شود و فلز را روئین می کند بر اساس اندازه گیری pH، قلیائیت، سختی کلسیم و دما می باشد. رنج pH مناسب برای آب های شرب 6.5 تا 8.5 می باشد.

پارامترهای شیمیایی کیفیت آب ها (کل جامدات محلول)

کل جامدات محلول در آب بیانگر میزان املاح معدنی و احتمالاً ترکیبات آلی محلول در آب می باشد که با چشم قابل رویت نیستند. برای اندازه گیری کل جامدات محلول (TDS) حجم معینی از نمونه آب را از صافی پشم شیشه ای عبور داده و محلول زیر صافی  (که ممکن است در آن مواد کلوئیدی موجود باشد و کدر به نظر آید) را تا تشکیل جرم باقیمانده تبخیر نموده (تا دمای 2±180 درجه سانتیگراد) و در نهایت میزان TDS محاسبه و بر حسب ppm گزارش می شود. حد مجاز TDS در آب های شرب مطابق استاندارد سازمان بهداشت جهانی حداکثر ppm 500 اعلام شده است، وجود مقادیری بیش از این مقدار باعث ایجاد طعم و بوی نامطلوب در آب ها می شود. یک روش تقریبی با دقت کمتر برای اندازه گیری TDS وجود دارد که مناسب برای آب های تصفیه شده قابل شرب می باشد که آن هم با استفاده از تکنیک هدایت سنجی می باشد.

حجم مشخصی از آب را برداشته و هدایت آن را در واحد میکروزیمنس اندازه گیری می شود، پس از ضرب کردن در یک ضریب که به صورت تجربی به دست آمده مقدار TDS بر حسب ppm گزارش می شود. نکته حائز اهمیت آن است که روش هدایت سنجی فقط بخشی از مواد را که در آب قابل یونیزه می باشد نشان می دهد و قادر به تعیین مقدارموادی که به صورت مولکولی در آب حل شده اند، نمی باشد.

لیست قیمت تعلیق شکن

با عرض پوزش کلیه قیمت ها در حال بروزرسانی می باشد، لطفا جهت استعلام قیمت خرید با واحد فروش تماس حاصل نمایید.